می توان مرد بی تو . . .
روی طاقچه گل شقایق می کارم
سبز خواهدشدو سراسر اتاق را در بر خواهد گرفت
عطرش هوش را از یاد ما خواهد برد
و ما به سرزمین رویاها سفر خواهیم کرد
و تاقله عشق پیش خواهیم رفت
ای سلطان قلب من!
ای همیشه جاوید!
دلم بی تو مرگ را می طلبد
بی تو یک لحظه آرام و قرار نخواهم داشت
و زندگی برایم یعنی حبابی در دریا
ای سرو قامت من!
مرا دور مکن از سرزمین نیلوفر های خاکی
مرا دور مکن از سرزمین یاسهای سپید
مرا دور مکن از سرزمین پونه های وحشی
در یک آلاچیق کوچک می توان خوشبخت بود!
می توان کلبه چوبی بنا کرد
و محبت را به جای چراغ به آنجا آویخت
می توان خوشبخت زیست و خوشبخت مرد
می توان در لیوان شیشه ای آب شنا کرد
می توان به جای غذا هوا خورد
می توان نفس کشید، اما عشق داشت
می توان زیست بی غذا، بی آب، بی هوا
می توان مرد بی تو . . .
