سایه های افسوس ...

حنجره ام آبستن است از نا گفته ها

گویی شکسته نای من از بار این ناله ها

سایه های افسوس

چنگ می زند در بر دیوار سینه

زنجره ی  باورهای زخمی ام

مویه می کشند دراین دل رمیده

 امشب

نشسته ام  در کنار  سیاه مشق هایم

از آن سپیده ی عرق کرده و لبخند مادر

تا نخ نماهای سپید گیسوانم

نگاه می کنم به غربت آئینه

پخش می شوم دراندوه آئینه

چه صبورانه  گذشت

عمر بی چراغم  ...