دیده ی ما...

برروی بی نقاب افتد چو دیده ی ما

گویای حالت ماست رنگ پریده ی ما

خورشید محو گردد در پرتو جمالت

ناید بدیدن صبح دیگر سپیده ی ما

 
خار رهت بپوشد شاهراه الفت

دستش کجا رسد بر دامان چیده ی ما

تا ره ز چه شناسم نزدیک کرده ره را

در چشم ناتوانم پشت خمیده ی ما

کی می رسد زچشم مفتون سرمه سایت

 
بانگ حیا بگوش الفت رسیده ی ما

کلک شکسته ماست نقش آفین زلفت

نقشی که تیره دارد صبح دمیده ی ما

منّت نمیکشم از ناز طیب زآنرو

مرهم بزخم جانست خون دویده ما

 
هرگز غبار حسرت ننشیندم بدامان

تا میرسد به دامن اشک چکیده ی ما

ترک جفا نخواهم زان بی وفا که دانم

درگوش جان نگیرد پند گزیده ما

مژگان کج نهادت با یک اشارت آرد

در وادی محبت صید رمیده ی ما

می گفت در دل تنگ یاری ماندنم نیست

 
در روزنی نگنجد قدّ کشییده ی ما

شستم بهمت اشک بهر تو خانه ی چشم

شاید که پاگذاری یک ره به دیده ی ما