می روم خسته و افسرده و زار                      سوی منزلگه ویرانه ی خویش

به خدا می برم از شهر شما                           دل شوریده و دیوانه ی خویش

می برم تا که در آن نقطه ی دور                      شست و شویش دهم از رنگ نگاه

شست و شویش دهم از لکه ی عشق            زین همه خواهش بیحا و تباه

می برم تا ز تو دورش سازم                             ز تو ای خلوه ی امید حال

می برم زنده به گورش سازم                           تا از این بس نکند یاد وصال

         ناله می لرزد                                                      می رقصد اشک

آه بگذار که بگریزم   من                                     از تو ای خشمه ی حوشان گناه

شاید آن به گه ببرهیزم من                              به خدا غنحه ی شادی بودم

دست عشق آمد و از شاخم خید                     شعله ی آن شدم صد افسوس

گه لبم باز بر آن لب نرسید                                عاقبت بند سفر بایم بست

می روم خنده بر لب ، خونین دل                     می روم از من دست بردار

                                              ای امید عبث بی حاصل