بعضی از آن ها در حین رد شدن از کنارم دستشان

 را با ملایمت بر گونه هایم می کشند .

و بعضی از آن ها با خشونت به پهلوهای من لگد می کوبند .

بعضی از آن ها مدام گریه می کنند

و بعضی ها سراغ عشق گمشده شان را از من می گیرند .

من بی توجه به تمام این صحنه ها ,

فریاد ها و خنده ها , فقط قدم می زنم .

تمام توجه من به مورچه های خسته ای است

 که بی محابا در مسیر عبور من در گذرند .

له شدن یک مورچه در زیر صفحه آجدار کفش یک عابر ,

 یک فاجعه است .

قلب مورچه ها مثل پوستشان سیاه نیست

قلب مورچه ها رنگ سرخ است .

گاهی احساس می کنم در حین قدم زدن پرواز می کنم .

و این حالت در خواب های من تشدید می شود .

من شب ها نمی توانم بخوابم

قلب من گاهی از حرکت بازمی ایستد و من با تمام وجود

این سکون را حس می کنم .

از این سکون نمی ترسم ...

گاهی اوقات چیزی درون من می رقصد و پای کوبی می کند

من روحم را حبس نکرده ام .

به اینکه انسان عجیبی هستم اعتراف می کنم !

من خدا را در آغوش کشیده ام .

خدا زیاد هم بزرگ نیست .

خدا در آغوش من جا می شود ،

شاید هم آغوش من خیلی بزرگ است .

خدا را که در آغوش می کشم دچار لرز های مقطعی می شوم .

تب می کنم و هذیان می گویم .

خدا پیشانی مرا می بوسد و من از لذت این بوسه دچار مستی می شوم .

خدا یکبار به من گفت تو گناهکار مهربانی هستی .

و من خوب می دانم که گناهان من چقدر غیر قابل بخششند .

می دانم زیاد مهمان نخوام بود .

این را نه از خود که پدر آسمانی به من گفته است .

زمان می گذرد .

همیشه سعی می کنم خوب باشم و همیشه بد می مانم .

باید کمی قدم بزنم تا فکر کنم .

من برای اینکه برای کسی که دوستش دارم

شعر بگویم هم باید قدم بزنم .

مدتی هست که خیلی افسرده ام .

از اینکه چیزی می نویسم احساس بدی به من دست می دهد .

من روح خودم را معتاد به زنده بودن کرده ام .

و از این متاسفم .

و بیشتر از این تاسف می خورم که روزهایی که سعی می کردم

مورچه های سیاه را لگد نکنم

ناخواسته غنچه های بوته گلی را لگد مال کردم .

من این روزها مدام هذیان می گویم

آسمان برای من بنفش است .