سکون...
alijon.blogsky
 
 
 
سکون

 

دستهایت را به که وام داده ای

 

  و نگاهت  که مهربان بود

 

  و کودک؟

 

و تمامی شعور افکارت

    

 که میان همهمه سکون سقوط می کند.

 

چشمانت که با من بودند

             

    و دل دریایی ات که هنوز با من است.

 

بالا بلند!

 

آن جاده آگاهی

       

 ریز ریز با ران برهنه

        

  و تلاوت عشق یادت هست؟

 

حالا

 

این غصه های پیر

 

دستهای خالی از یک خلوت

 

  و انتظار

   

   انتظار...

 

غروب خودش را به پوسته شب می کشاند

 

ومن مدام به آب و آیینه و انار فکر می کنم

 

به انجیر

    
  به حسرت سالهای سرد.