معبودم  سکوتم را از صدای تنهاییم بدان ...

 نمیخوانم و نمیگویم چون درونم هیچ بوده

 و تو آمدی برایم قصه هایی از عشق سراییدی

و به من قصه باران آموختی....

 میدانی قصه باران، قصه شستن غمهاست

 و درون انسانها پر از غم و تنهایی است

 ونگاهم به باران تو افتاد و ناگهان تمام تنهاییم را فراموش کردم...

 و به تو و داشتن تو می بالم ...

خیال با تو بودن رهایم نمی کند..

نا امیدم ولی ..امید رهایم نمی کند..

سالهاست که به دنبال توام..

  پس چرا در دیده ی من جای نمی گیری؟

خدای من دستهای نیاز من را تنها مگذار...