در این شبهای دلتنگی که غم با من هم آغوش است

به جز انـدوه و تنـــهایی کـــسی با من نمی جوشد

کـسی حالـــــــم نمی پرسد کـسی دردم نمی داند

نه هم درد و هم آوایــی با من یــک دل نمی خواند

از این ســـــرگشـــــتگی بیــــزارم و بیــــــزار

ولــــی راه فــــراری نیست از این دیـــــــــوار

برای این لب تشنه دریغـــــــا قطره آبــــــی بود

برای خسته چشم من دریغا جای خوابــــــــی بود

در این سرداب ظلمت نــــور راهــــــــــی بود

در این انــــدوه غربت ســــــرپنـــــــاهی بود

شب پــــر درد و من از غصّه هــــــا دلـــسرد

کــجـــا پیدا کنــم دلــــسوخته ای هــــم درد

اسیـــــــــــر صد بیـــابـــان وَهــم و اندوهم

مـــرا پـــا در دل و سنگین تــــر از کوهـــــم