پرکن پیاله را!
کاین آب آتشین
دیریست که ره به حال خرابم نمیبرد!
این جامها که در پی هم میشود تهی
دریای آتش است که ریزم به کام خویش
گرداب می رباید و آبم نمیبرد!
من با سمند سرکش جادویی شراب
تا بیکران عالم پندار خفته ام.
تا دشت پرستاره اندیشه های گرم
تا مرز ناشناخته مرگ و زندگی،
تا کوچه باغ خاطره های گریز پا
تا شهر یادها...
دیگر شراب هم،جز تا کنار بستر خوابم نمیبرد!
هان ای عقاب عشق!
از اوج قله های مه آلود دوردست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمیبرد!
آن بی ستاره ام که عقابم نمیبرد!
در راه زندگی،با این همه تلاش و تمنا و تشنگی،
با اینکه ناله میکشم از دل که: ...آب...آب!
دیگر فریب هم به سرابم نمیبرد!
پر کن پیاله را!