در آمدی ز  در و ماهـتاب را دیدم

طـلیعه ی  غـزلی نـاب نـاب  را دیدم

چو موی خویش پریشان به شانه ها کردی

میان  ظلمت  شب ، آفتاب را دیدم

اگر چه سرد تنت  ، از هوای بهمن بود

ولی درون دلت ،  الـتـهاب را دیدم

دو جام باده گرفتی   دو بوسه ام دادی

به چشم خویش دو چشم خراب را دیدم

تو مست باده و من مست ساغر چشمت

میان کاسه ی چشمت  شراب را دیدم

سئــوال بـود تـمنا ،تـمـام انـدامـم

بـدون آن که بپـرسم ،جـواب را دیـدم

بروی شعله عشقت چنان تنم می سوخت

که در نـهـایت لذت ، عـذاب را دیـدم

گـل  وجود  تو ، در  دیگ گرم  آغوشم

گلاب گشت و من آن شب گلاب را دیدم

کمی گذشت سرت روی سینه ام گفتی :

فـرونشستن  آتش ، به  آب  را  دیدم

کلام آخر خـود را نگـفته ،خـوابـت برد

و من، تبــلور  رویـای نـاب را دیـدم

در آسمان پر از راز و رمز « کیوان» بود

که ناگهان ، گـذر یک  شهاب را دیدم