همیشه از بچگی به مشکلی بر می خوردم به جای دفاع از خودم می رفتم
گوشه اتاقم و می زدم زیر گریه. تنها روزی که این کار را نکردم روزی
بود که به خاطر غلام رضا چنان محکم از خودم دفاع کردم که خودم هم
تا به الان نفهمیدم این چه نیرویی بود که به من کمک کرد تا در آن روز
سخت مقاومت کنم.ولی امروز دیگه خبری ازاون نیرو نیست دلم دیگه
برای کسی نمی تپه. باز برگشتم به بچگی انقدر ضعیف شدم از نظر
روحی جز گریه کاری دیگه ازم بر نمیاد. تازه بعد از یه سال درگیری و
روی زمین شدم.
چشام باز نمیشه از بس گریه کردم . اوایل به خودم می گفتم ترانه تو مثل
کوهی محکم . نا سلامتی ورزشکار مملکتی . سرم را به هزار کار گرم
کرده بودم تا نفهمم ولی امروز دیگه نتونستم طاقتم تموم شد . خدایا خستم
خیلی. تو خونه که کسی نیست تا بهش بگم چقدر خستم جز نوشتن هم
کاری دیگه ای بلد نیستم. ولی تا کی بنویسم ………….
غروب همیشه واسه من خاطره تو بوده
سهم من از با تو بودن طعم طلخ غروبه
با خیال تو اگه باشم خیالی ندارم
شب تا صبح گریه و بی خوابی رو خیلی دوست دارم
شب عاشق
شب و یک روزن و یک لحظه رهایی
بودن و رفتن و موندن و جدایی
قفسی بی اب و دانه برای موندن و رهایی
نفسی بی عشق و بونه برای گذر ز جایی
چه کنم که بسته پایم نرود دلم زجایی
چه کنم که عشق پاکت ندهد ره رهایی
نکنم ز دل شکایت ز فراق این جدایی
که دگر همه بدانند رسم عاشقی است جدایی
دنیا که این جوری نمی مونه همیشه
یه روز می ای می گی نمی خوام و نمی شه
خیال نکن همیشه دلم برات می میره
یه روزی بر می گردی که دیگه خیلی دیره
یه روز می ای سراغم که خیلی وقت رفتم
هزار هزار بهونه از اون نگات گرفتم
این روزها رو یادت باشه یه وقت نگی نگفتم
اون روزها دور نیست که به یاد من نیفتی
یه وقتی بر می گردی که فایده ای نداره
هر چی سرم اوردی دنیا سرت می یاره
هوا ابری می باره نم نم بارون
می ریزه رو گلهای سرخ تو گلدون
از توی پنجره خونه می بینم
دوتا مرغ خسته رو نرده ی ایون
یاد اون روزها می افتم زیر بارون
می نشستیم من و تو چه شاد و خندون
تو به گوش من می خوندی عاشقانه
گاهی حرف های شنیدنی ترانه
تو می گفتی که نگاهت پر راز
می شنیدم از زبونت حرف تازه
بیا تا باهم بمونییم بیا تا با هم بخونیم ...
بیا دور از همه دنیا
دست تو دست های لطیف هم بزاریم
بیا تا به یاری هم غم و از خونه برونیم
تو می گفتی... ....