صبر می کنم...
که نمی توانم در هیچ چشم دیگری نگا ه کنم
آنقدر بیقرارم
که هیچ اتفاقی دل غمگینم را شاد نمی کند
برای گریستن شانه هایت را کم دارم
شانه هایی که بارها و بارها در خواب و خیال تکیه گاه دل عاشقم بود
صبر می کنم
و عاشق میمانم
که خوشبختی از آن عاشقان است
نبودن تو...
اسکله نازه چشات
حریم امن قایقم
تو ساعت یک ربع به عشق
عقربه دقایقم
گرمی دستای تورو
به صد تا دنیا نمیدم
هر وقت که یارم تو بودی
بی کسی رو نفهمیدم
تو بند دل سلول عشق
حبس نگاتو میکشم
ولی بازم رو میله هاش
عکس چشاتو میکشم
آی عقصه بی سرو ته
شعره بدون قافیه
برای مرگ این صدا
نبودن تو کافیه
جوونی هام ...
رفیق من سنگ صبور غمهام
به دیدنم بیا که خیلی تنهام
هیچ کس نمیفهمه چه حالی دارم
چه دنیای رو به زوالی دارم
مجنونم و دل زده از لیلی ها
خیلی دلم گرفته از خیلی ها
نمونده از جوونی هام نشونی
پیر شدم پیر تو ای جوونی
وداع...
می روم خسته و افسرده و زار سوی منزلگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما دل شوریده و دیوانه ی خویش
می برم تا که در آن نقطه ی دور شست و شویش دهم از رنگ نگاه
شست و شویش دهم از لکه ی عشق زین همه خواهش بیحا و تباه
می برم تا ز تو دورش سازم ز تو ای خلوه ی امید حال
می برم زنده به گورش سازم تا از این بس نکند یاد وصال
ناله می لرزد می رقصد اشک
آه بگذار که بگریزم من از تو ای خشمه ی حوشان گناه
شاید آن به گه ببرهیزم من به خدا غنحه ی شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم خید شعله ی آن شدم صد افسوس
گه لبم باز بر آن لب نرسید عاقبت بند سفر بایم بست
می روم خنده بر لب ، خونین دل می روم از من دست بردار
ای امید عبث بی حاصل
سایه های افسوس ...
حنجره ام آبستن است از نا گفته ها
گویی شکسته نای من از بار این ناله ها
سایه های افسوس
چنگ می زند در بر دیوار سینه
زنجره ی باورهای زخمی ام
مویه می کشند دراین دل رمیده
نشسته ام در کنار سیاه مشق هایم
از آن سپیده ی عرق کرده و لبخند مادر
تا نخ نماهای سپید گیسوانم
نگاه می کنم به غربت آئینه
پخش می شوم دراندوه آئینه
چه صبورانه گذشت
عمر بی چراغم ...
کاش...
کاش آسمان حرف کویر را می فهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک کویر می کرد .
کاش دلها آنقدر خالص بودند که دعاها قبل از پایین آمدن دستها مستجاب می شدند .
کاش مهتاب با کوچه هاب تاریک شب آشناتر بود .
کاش بهار آنقدر مهربان بود که باغ را به دست خزان نمی سپرد .
کاش در قاموس غصه ها،شکوه لبخند در معنی داغ اشک گم نمی شد .
کاش مرگ معنای عاطفه را می فهمید .
کاش،کاش،کاش...
لالالالا لالا
بیا که بدون تو دل خونه
بیا که بدون تو تن خستم
لبریز از حس جنونه
لالالالا لالا گل لاله
زندگی بی تو واسم محاله
بیا از اون وقتی که رفتی
این دل داره همش می ناله
گریه شده کار من و
غصه شده همدم من
قطره ی اشک تو چشام
شده شریک غم من
خونه بدون تو شده
مثل یه زندون سوت و کور
من موندم و هق هق واسه
خاطره های جور واجور
بیا که با اومدنت
تموم می شه دردای من
بیا که وقتی تو باشی
قشنگ می شه دنیای من
لالالالا لالا گل پونه
بیا که بدون تو دل خونه
بیا که بدون تو تن خستم
لبریز از حس جنونه
لالالالا لالا گل لاله
زندگی بی تو واسم محاله
بیا از اون وقتی که رفتی
این دل داره همش می ناله
بدون که تو هق هق من
جز غم دوری حرفی نیست
بدون دلیل گریه هام
جزبی تو بودن چیزی نیست
برای من که عاشقم
عشق همیشگی تویی
اون که کنارش دل خوشم
فقط تویی ،تویی ،تویی
لالالالا لالا گل پونه
بیا که بدون تو دل خونه
بیا که بدون تو تن خستم
لبریز از حس جنونه
لالالالا لالا گل لاله
زندگی بی تو واسم محاله
بیا از اون وقتی که رفتی
این دل داره همش می ناله
گریه شده کار من و
غصه شده همدم من
قطره ی اشک تو چشام
شده شریک غم من
خونه بدون تو شده
مثل یه زندون سوت و کور
من موندم و هق هق واسه
خاطره های جور واجور
بیا که با اومدنت
تموم می شه درد های من
بیا که وقتی تو باشی
قشنگ می شه دنیای من
لالالالا لالا گل پونه
بیا که بدون تو دل خونه
بیا که بدون تو تن خستم
لبریز از حس جنونه
لالالالا لالا گل لاله
زندگی بی تو واسم محاله
بیا از اون وقتی که رفتی
این دل داره همش می ناله
بدون که تو هق هق من
جز غم دوری حرفی نیست
بدون دلیل گریه هام
جزبی تو بودن چیزی نیست
برای من که عاشقم
عشق همیشگی تویی
اون که کنارش دل خوشم
فقط تویی ،تویی ،تویی
لالالالا لالا گل پونه
بیا که بدون تو دل خونه
بیا که بدون تو تن خستم
لبریز از حس جنونه
لالالالا لالا گل لاله
زندگی بی تو واسم محاله
بیا از اون وقتی که رفتی
این دل داره همش می ناله
خلوتم را نشکن...
خلوتنم را نشکن
شاید این خلوت من کوچ باشد به شب پروانه به صدای نفس شهنامه به طلوع اخرین افسانه وغروبی که در ان نقش دیوانگی یک عاشق بر سر دیواری بیدار شد خلوتم را نشکن خلوتم پس دور است زهوای دل معشوی سهند خلوتم راه درازی است میان من و تو خلوتم مروارید است به دست صیاد خلوتم تیرکمان است به دست ارتش خلوتم راه رسیدن عشقماست خلوتم را نشکن
منتظرم بگردی...
یادمه اولین روز گونه هامو تر کردید
وقتی دیدید دیونه م حرفامو باور کردید
خیالتون راحت شد که بی شما میمیرم
محبت و از اون وقت کمتر وکمتر کردید
گفته بودید با منید حتی اگه نباشم
کلاغ خبر می آورد شب رو با کی سر کردید
شما دوستم نداشتید از چشماتون می بارید
آره می بارید...
از هر جا می گذشتید گل به پاتون می رختم
شما بجاش و قلبم هزار تا خنجر کردید
عزیز بودید فراوان زجرم دادید چه آسون
وجودتون وبا زجر برام عزیز تر کردید
انگار خوشی نمی خواست من مزه شو بفهمم
یه روز که گل می دادم نداده پرپر کردید
چیزی نبود تا اون روز آروم بودیم وخوشبخت
تمام این کارها رو اون روز آخر کردید
پس نظرامون چی میشه حتما به یادت(ون) نیست
قرارمون چی بود یادتونه؟
یادته یه انگشتر بهم دادی؟
حق با شماست من کجا،شما کجا و تقدیر
میوه ی خوشبختی رو همیشه نوبر کردید
همون کلاغه می گفت یه جا شمارو دیده
انگشترو تو دست یک دختر پولدار کردید
یه چیزی می نویسم خدا منو ببخشه
اگه یه روز بهم خورد منتظرم بگردی
دربه در ...
به پـــــــای تو هــــــدر شـدم
یه عمـــــــــــر دربه در شدم
همیـــــشه در سفــــــــر شدم
حالا میــــای میگی بــــــــرو؟
عمرمو سوختم وساختم برات
آبـــرمو باخــــتم به پاهــــات
شدم دلیــــــل خنـــــــده هات
حالا میــــای میگی بــــــــرو؟
نــــازکتر از گــــــل نشنیدی
به عشـــــق پاکـــــم خندیدی
حرفامو کـــــاش می فهمیدی
سهم من از عشـــق این نبود
سهم من از تو خاطره است
حالا میــــای میگی بــــــــرو؟
عشقمو از چشام بخون...
وقتی می شی نیاز من اگه نباشی پیش من
اشکای چشمهای منه که می ریزه به پای تو
بازم که بی قرارمو دلواپس نگاه تو
تمام هستی منی بمون همیشه پیش من
اگر عاشق شدم تو نزار بی تاب بمونم
لالایی شبهام تویی نزار که تنها بمونم
دارم واست شعر می خونم شاید به یادم بمونی
فقط یه چیز ازت می خوام همیشه عاشق بمونی
دوستت دارم خیلی کمه ولی جز این چیزی نبود
واژه ها رو ولش کنیم عشقمو از چشام بخون
لحظه های عاشقانه ...
دیگر به خلوت لحظه های عاشقانه قدم نمی گذارم
، دیگر آمدنت در خیالم آنقدر
گنگ است که نمی بینمت ،
سنگینی نگاهت را مدتهاست که حس نکرده ام ، من
مبهوت مانده ام که چگونه این
همه زمان را صبورانه
گذرانده ام ؟ وقتی رسیدی و به کلبه ی دلم پا
گذاشتی در باورم نمی گنجیدروزی
تو را درخلوتم بپذیرم...
بیگانه ای بودی هم قفس شده با من... برای
خود عالمی داشتی دورترازستاره های
دوردست... درسرزمینی
که به روح من راهی نداشت... وناگهان
ترادرروح خود احساس کردم زندگی کوتاهتر
از آن است که به
خصومت بگذرد و قلب ها گرامی تر از آنند که
بشکنند آنچه از روزگار به دست می
آید با خنده نمی ماند و
آنچه از دست برود با گریه جبران نمی شود فردا
خورشید طلوع خواهد کرد حتی اگر
ما نباشیم
نامه های کهنه ام...
می پذیرم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است
میروم شاید فراموشت کنم
با فراموشی هم آغوشت کنم
میروم از رفتن من شاد باش
از عذاب دیدنم آزاد باش
گرچه تو تنهاتر از ما می روی
آرزو دارم ولی عاشق شوی
آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخوردهای سرد را
می رسد روزی که بی من لحظه ها را سر کنی
می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنی
می رسد روزی که شبها در کنار عکس من
نامه های کهنه ام را مو به مو از بر کنی
شهر دلم ...
دیشب رفتم به شهر دلم . وقتی وارد شدم تو یک خیابونی بودم
که پر از نور بود و خیلی زیبا بود و اونجا تو بودی و دیگر هیچ نبود و
خیلی خوشحال بودم ولی وقتی تو شهر دلم شروع به قدم زدن
کردم کم کم به جاهای تاریک رسیدم، به خیابون های تاریک و
ظلمات، و کوچه هایی که خرابه بودن و در اونجا خبری از تو نبود،
و همه چی بود و تو نبودی...
و یادم افتاد که در واقع قبلآ این شهر شش دونگش ماله تو بود و
فرشته هات هم اونجا رو نور افشانی می کردند و فقط زیبایی بود
و عشق، ولی کم کم هر چیز و ناچیزی رو که پشت دروازه شهر
دلم صف کشیده بودن و از طرف تو کارت دعوت نداشتن به داخل
راه دادم و در عوض تو رو بیرون کردم. آره یادم افتاد که این شهر
رو خودم خرابش کردم و همون یک خیابون رو هم که سالم مونده
یادگاری است از اون شهر زیبا.
وای خدای من!!!
من چی کار کردم...
تو رو از خونه خودت بیرون کردم و هر بار که خواستی بیای تو
راهت ندادم. خاک بر سرم، من چه بنده ای هستم، یاد اون بنده
عاشق بخیر. می خواهم دوباره عاشق بشوم، دوباره بال درآرم
و پرواز کردن را یاد بگیرم. دوباره احرامی دیگه ببندم و یار رو دوباره
به منزلش دعوت کنم و دوباره عاشق بشم عاشق...
صبح ها که از خواب بیدار می شوم به عشقم سلام کنم، هر
کاری می کنم با اسم اون شروع کنم، هر جایی می رم دستم رو
بدهم به او و عاشقانه برم، هر وقت خواستم درد دل کنم فقط به
عشقم بگم و اون محرم رازهاست . شب ها با یاد کردن از عشقم
بخوابم و در شب او نو تو خواب ببینم، و در دل شب مثل عاشق و
معشوق با اون خلوت کنم و بگم ای عزیزعاشقتم. و این وقت است که عاشق شده ام...!!!
و می روم تا عاشق بشوم...
تا فقط تو باشی و دیگر هیچ نباشد
محرک زندگی ...
عشق هدف حیات و محرک زندگی من است، و زیباتر از عشق
چیزی ندیده ام و بالاتر از عشق چیزی نخواسته ام.
عشق است که روح مرا به تموج وا می دارد، قلب مرا به جوش
می آورد، استعدادهای نهفته مرا ظاهر می کند، مرا از خود
خواهی و خود بینی می راند. دنیای دیگری را حس می کنم.
در عالم وجود محو می شوم. احساس لطیف و قلبی حساس و
دیده ای زیبا بین پیدا می کنم. لرزش یک برگ، نور یک ستاره دور،
موریانه کوچک، نسیم ملایم سحر، موج دریا، غروب آفتاب همه
احساس و روح مرا می ربایند و از این عالم مرا به دنیای دیگری
می برند. ...این ها همه و همه از تجلیات عشق است... .
به خاطر عشق است که فداکاری می کنم. به خاطر عشق است
که به دنیا با بی اعتنایی می نگرم و ابعاد دیگری را می یابم. به
خاطر عشق است که دنیا را زیبا می بینم و زیبایی را می پرستم.
به خاطر عشق است که خدا را حس می کنم و او را می پرستم
و حیات و هستی خود را تقدیمش می کنم...
کاش روز دیدنت فردا نبود...
کاش می شد هیچ کس تنها نبود
کاش می شد دیدنت رویا نبود
گفته بودی با تو میمونم ولی
رفتی و گفتی که اینجا جا نبود
سالیان سال تنها مانده ام
شاید این رفتن سزای ما نبود
من دعا کردم برای بازگشت
دستهای تو ولی بالا نبود
بازهم گفتی که فردا میرسی
کاش روز دیدنت فردا نبود...
محکوم اشک...
دلم گرفت از این همه سیاهی
محکوم اشک به جرم بی گناهی
دلم گرفت تو جاده های تقدیرتشنه ی سایه توی قلب خورشید
جاده پراز تگرگ و خیس بارون
می زنه شب به لختی خیابون
پرسه باد تو کوچه های پاییز کوچه بارون زده ی غم انگیز
با رفتنت تموم شده ترانه
نفرین شده حرفای عاشقانه
گریه ابر تو شبای هق هق زخمی شده بال و پر شقایق
قلب ستاره پر اضطرابه
چشم زمین خیسه و غرق آبه
جون می کنه ستاره از سیاهی مهتاب قصه های من کجایی
قلب ستاره پر اضطرابه
چشم زمین خیسه و غرق آبه
خورشید عشق شب بی ستاره آفتابی شد پلک غم دوباره
جاده پراز تگرگ و خیس بارون
می زنه شب به لختی خیابون
پرسه باد تو کوچه های پاییز کوچه بارون زده ی غم انگیز
نامه ای به تو...
نامه ای بنویسم
که پراز معنی رفتن باشد
وخودت (به من)میگفتی :
شعر گویای تورا پنجره ها میفهمند!
باد آمد زدو این پنجره ها بشکستند!
تو بگو بعد نگاه تو دگر کی فهمد؟!
دل پرخون مرا که به صد تیر بلا گشته شناور درخون
مینوسیم که جدا ازتو حراجم کردند
سربازار دورویی که "جهانش" نامند!
می نویسم که دگر نیست کسی منتظر آمدنم
می روم بلکه کسی از دگری علت آن را جوید!....